zondag 1 juni 2014

Van Priorat naar Jerez.

Eindelijk is het zover. Zondag om 12.00 geland op Reus. De motor is nogal stoffig maar start vlot.
stoffig
Vals de Pauls
Door de verlate aankomst niet
Priorat
echt tijd om uitgebreid Priorat te bezoeken. Na de lunch een tochtje in de buurt: Les vals de Pauls.
Voor het eerst dit jaar over dirt roads. De afstand naar
Jerez is te groot om caminos de cabras ('geitenpaadjes') te nemen en de route zal vrijwel geheel over asfalt gaan.
met de pont over de Ebro
Maandag vrij vroeg uit Miravet vertrokken voor de 1e etappe naar Valencia. Met de pont de Ebro over en in Ulldecona op het plein koffie gedronken evenals een stuk of 50 Spanjaarden. Wat een herrie. Na de lunch is mijn broer Fritz omgekeerd en ben ik alleen doorgereden naar Valencia. Onderweg is het voor Spaanse begrippen koel. Blij dat ik een pak aan heb. In Valencia is het net zomer. Als ik aankom is mijn vriendin Carmen is nog aan het werk. De buurman geeft me de sleutel zodat ik kan douchen en met normale kleren de stad in kan. Op Plaza de la Reina bij Valor chocola gekocht en een horchata gedronken. Later met Carmen in de stad nog een biertje gedronken en 's avonds op de veranda tot laat gegeten.
Utiel-Requena
De volgende etappe is met ca. 400 km de langste. Precies weet ik het niet want mijn km teller heeft het begeven. Het eerste stuk gaat over de snelweg en valt eigenlijk mee. Het is me een raadsel waarom ze hier snelwegen hebben. Wat een land. Snelwegen zonder auto's, vliegvelden zonder vliegtuigen en steden waar geen mens woont.... Zal het te maken hebben met crisisbestrijding / werkverschaffing?
Ubeda Hospital de Santiago
Vanaf Requena weer een secundauire weg. Toch leuker. Jammer dat ze dit soort wegen verbreden en rechttrekken. Door vangrails en hekken wordt de afstand tot omgeving veel groter. Bovendien verdwijnen de lekkere bochtjes en de wisselende panorama's. Verder langs Albacete en Alcaraz. Een prachtig oud stadje waar helaas op dinsdagmiddag niets te eten is en ik er erg aan toe ben. Verderop
komt het in een wegrestaurant toch nog goed.
Hospital de Santiago
Ubeda 
Ubeda 
Gazpacho op z'n Portugees, dus niet gepureerd maar met flinke stukken. Dan is het nog maar een klein stukje naar Andalucía. Om een uur 4 in Úbeda en uren door de stad gelopen. Prachtig en weinig toeristen. Terug in het hotel was ik te moe om weer het centrum in te gaan en koos ik voor de 1e de beste Tapasbar tegenover het hotel. In Úbeda krijg je bij ieder drankje een tapa naar keuze en een van het huis. Ik had een Manzanilla, Rueda en Ribera del Duero. Alle drie per glas en van een niveau waar je in Nederland alleen van kunt dromen. Bocerones en vinagre, olijven, mini garnalen, tonijn, ham en amandelen alles even vers en smakelijk. totaal € 8.70. Wat een land!
De volgende morgen vroeg op om op tijd in Córdoba aan te komen. Helaas, regen. De bui afgewacht maar om 12.00 toch maar vertrokken. Bij 80 km/u voelen de regendruppels als hagelstenen in je gezicht. Grote stukken met mijn hand voor mijn gezicht gereden maar
Cordoba
bij krachtige wind stuurt dat ook niet heel lekker. Elke dag touwens vrij krachtige wind tegen gehad, zodat het bij 80km/u voelt als 120. Op een ouwe motor zonder kuip waarop je rechtop zit, best vermoeiend. Na Baeza ging de regen over in buien en na Jaen klaarde het op. Via secundaire wegen A316 en N432 naar Cordoba. Een van de weinige interessante Spaanse steden die ik nog nooit had bezocht. 's Middags de hele binnenstad en het Alcázar bezocht. 's Avonds Tapas, natuurlijk Salmorejo!
Alcazar
De volgende morgen voor vertrek naar de Mezquita. tussen 8.30 en
9.30 gratis, maar vooral fijn dat er dan geen groepen met schreeuwende gidsen in mogen. Je kunt er blijven dolen tussen de ontelbare pilaren
en bogen. Steeds is het perspectief weer anders en steeds lukt het niet om het op de foto vast te leggen. Een ongeëvenaarde ervaring.
Mezquita
De laatste etappe was ook de mooiste. Tot Ecija over de snel weg. Goed te doen, zoals altijd geen
Sentenil
proeverij EMS
verkeer en vrij veel bochten en niveauverschillen. Binnendoor naar Osuna waar ik bij een tankstop alle kleren die ik bij me had, heb aangetrokken. Wat kan het in Andalucla koud zijn in mei! De lunch had ik gepland in Sentenil de las Bodegas, niet alleen tegen maar ook onder de rots geplakt. het laatste stukje van Torre-Aháquime naar Sentenil was zowel voor motor als berijder een top ervaring. Na Sentenil werd het nog beter. Prachtige route langs Ronda, Grazalema en Arcos over bergwegen vol heerlijke bochten. Vanaf Arcos het laatste
stukje over de snelweg naar Jerez. In de stad viel het nog niet mee de bodega te vinden. Ik loop er zo naar toe, maar bijna alles is
Vinoble
eenrichtingverkeer. Vrijdag op de bodega mail en voorraden gecheckt en zaterdag een proeverij Van El Maestro Sierra met food-pairing en Flamenco. Op de avond van de Champions League kun je in Jerez gewoon een processie zien. Zondag begon de beurs. Vinoble was altijd mijn favoriete beurs. Een mooiere locatie dan het Alcázar kun je je niet voorstellen. Veel stands staan in de tuin en hebben een dak van textiel. Niet tegen de regen maar tegen de zon. Vergeleken met eerdere jaren was de beurs vrij klein en minder internationaal. Jammer. Nog wel een paar aardige proeverijen van Palo Cortado's bezocht. Dinsdag rustig met de trein naar Sevilla voor de vlucht naar huis. In Nederland was het erg groen, regenachtig en koel.