Bericht uit Gran Canaria

Na een voorspoedige reis realiseer ik me dat het eerste keer in 30 jaar is dat ik een echte toeristenbestemming in Spanje bezoek. De eerste indruk valt niet tegen. Het weer is ‘s zomers en de sfeer is apart. Het is niet echt uitgestorven maar omdat het geen hoogseizoen is zijn we zo’n beetje de jongste bezoekers. Dat is de laatste jaren meestal anders. De locals zijn super vriendelijk, echt hartverwarmend en heel goed te verstaan. Het accent lijkt veel op dat in Andalusië alleen spreken ze hier wat langzamer. Je zit hier immers dichter bij Afrika dan bij Europa. In de bars en op de radio wordt veel Mexicaanse en Cubaanse muziek gedraaid, het voelt alsof Europa ver weg is. Ook zijn er Portugese invloeden, vooral in de wijnsector. Er zijn veel Portugese druivenrassen en snoeimethoden en werkelijk overal staat Mateus op de kaart.

Museo Canario

Casa Colon

Zondag zijn we naar de oude binnenstad van Las Palmas geweest. Museo Canario (aardig) Casa de Colón (de moeite waard). Vanaf Gran Canaria was het voor Columbus maar 2 maanden naar de nieuwe wereld, mooi een maand minder dan vanaf het vaste land. De tip voor Las Palmas is Casa Museo Pérez Galdós, het geboortehuis van de bekendste schrijver van de Canarias. Ik had nog nooit van hem gehoord maar gelezen dat een bezoek aan het museum interessant was. Het was top. We waren om 13.00 de eerste (en laatste) bezoekers en kregen een privé-rondleiding van een uur. Het huis staat vol met door Galdós ontworpen meubels en objecten die een rol in zijn leven hebben gespeeld. Ondanks dat we maar met z’n tweeën waren kregen we een zeer uitgebreide en boeiende rondleiding, helaas mochten we geen foto's maken.

Maandag vanuit ons appartement in San Augustin naar Playa del Inglés, het centrum van het massatoerisme gelopen. Dit Spanje kende ik eigenlijk niet. Dinsdag via het zuiden het binnenland in. Ontbeten in Arguineguín waar een Noorse apotheek(!) zit ingeklemd tussen 2 Noorse bars. De zuidkant van het eiland is onwaarschijnlijk droog en dor en het lijkt er altijd te waaien.

Roque Nublo

binnenland

Naarmate je hoger komt neemt in tegenstelling tot wat je gewend bent de begroeiing toe, het aantal toeristen af en wordt het steeds leuker. In het binnenland de Roque Nublo beklommen en 's avonds aan de kust gedineerd. Als voorgerecht Ropa Vieja met Pulpo, nooit gezien op het vaste land. Een andere locale specialiteit is Gofio, een gerecht van meel van geroosterde maiskolven met kruiden en visbouillon. Qua structuur en kleur vergelijkbaar met bruine bonensoep en even vullend. Als hoofdgerecht verschillende mij onbekende gebakken vissen, puur en smakelijk.

leche y leche

Woensdag in de buurt gebleven en koffie gedronken met lokaal gebak ‘Matahambre’ J. De koffie is trouwens de slechtste van Spanje, solo is echt niet lekker. Con leche gaat maar het beste is nog ‘leche y leche’. Dat bestaat uit drie lagen. Onderin gecondenseerde melk, in het midden koffie en bovenop melkschuim. De zoetheid en structuur van de gecondenseerde melk verhullen de smaak van de koffie. Het leidingwater is gemaakt van zeewater, waarschijnlijk is de koffie daarom zo vies. In het appartement doen we mineraalwater in het espressoapparaat, dat is prima.
’s Middags gewandeld in de Dunas de Maspalomas, een mini woestijn aan de zuidkust.

Dunas de Maspalomas

Iets buiten het toeristencentrum ‘canaries’ geluncht, Pulpitos con mojo verde en een stoofschotel van geit.

Belen de arena


Donderdag het Noorden bezocht. Belen de arena, zandsculpturen op Playa de las Canteras in Las Palmas, Grotschilderingen in Gáldar en bergdorpjes Artenara en Tejeda. De afstanden zijn niet groot maar over de bergweggetjes schiet het niet erg op. Na 360 km 18(!) ltr getankt voor € 18(!), nog voordeliger dan LPG thuis. Wijn en wijntoerisme waren teleurstellend. Bij ieder restaurant vroegen we om lokale wijn, maar de blikken van de bediening zeiden meer dan 1000 woorden. Een keer stond er een wijn van Fuerteventura op de kaart. Een witte uit 2010 maar de zuren lagen er zo dik bovenop dat hij wel aangezuurd moest zijn en niet op een elegante manier. Een dag geprobeerd een wijnroute te doen in Monte Lentiscal. Het Casa Museo del Vino in Santa Brígida zag er van buiten mooi uit maar binnen was niets te zien of te proeven. We kregen het advies om de bodega’s vooraf te bellen maar nergens werd de telefoon opgenomen. De Bodega’s die langs onze route lagen, waren onvindbaar of hadden de poort hermetisch gesloten, jammer. Gelukkig is er in de regio heel wat te zien.

Pulpito con mojo verde

Jardin Botanico

Jardin Botanico

De Jardín Botánico heeft bijzondere collectie cacti en hoewel het hartje winter was stond er heel wat in bloei. De Bandama krater en bergdorp Teror zijn de moeite van een bezoek zeker waard.

Teror

Bericht uit Jerez





Voor het eerst sinds jaren eindelijk weer eens als importeur en niet als liefhebber naar Jerez, een lekker gevoel. Met Ryanair van Weeze naar Sevilla en met de laatste trein door naar Jerez. Het is inmiddels traditie om direct na aankomst naar El Gallo Azul te gaan voor een halfje La Ina. Helaas, El Gallo was om 23.30 al gesloten maar op El Arenal waren nog een paar barretjes open. Het werd een Tio Pepe op het terras met Jamon Iberico en wat mariscos. De volgende dag naar El Puerto om met de Osbornes bij te praten en te lunchen. Eerst een glas Fino Quinta met jamon 5J’s. Nothing changed really. Lekker vis gegeten in Puerto Sherry. De locals klaagden over de hitte. Wij niet, maar deze oktober is in Andalusië inderdaad veel warmer dan augustus in Lissabon, om over Amsterdam maar te zwijgen.

venencia I

venencia II


Donderdag El Maestro Sierra bezocht om wat antwoorden te krijgen op technische vragen, de wijnen door te proeven en te oefenen met de venencia. El Maestro Sierra is een van de weinige bodega's waar je nog sherry 'los' kunt kopen.



losse verkoop

 De Jerezano's maken er graag gebruik van. Sherry blijft een ingewikkelde wijn maar bij ieder bezoek wordt het duidelijker, zonder het mysterie ooit helemaal te ontrafelen. Het antwoord op de vraag waarom het etiket van de Oloroso Amoroso geen 15 jaar vermeldt was prachtig: ‘Maar natuurlijk is hij meer dan 15 jaar oud, alleen heeft niemand ooit de moeite genomen om hem als zodanig bij het Consejo aan te melden…’





churros I



’s Avonds bij Ana, mijn contactpersoon bij de bodega, thuis uitgenodigd om te eten. Hoewel dat in Andalusië minder ongebruikelijk is dan in andere delen van het land vond ik het toch bijzonder.





churros II

Vrijdag door de stad gewandeld. De crisis is op het eerste gezicht niet duidelijk aanwezig. Alle kroegen en terrassen zitten vol. De Spanjaarden besteden hun geld anders dan de meeste Nederlanders. Wel staan er vrij veel winkels leeg. Ook kon ik La Mesa Redonda, sinds mensenheugenis het beste restaurant van Jerez, niet vinden. Het bleek te zijn opgedoekt. Het goede nieuws is dat een tiental goede restaurants een mooi menu serveren, begeleid met verschillende sherry’s. Voor de prijs hoef je het niet te laten, rond de € 32. In Nederland ben je dat al gauw kwijt aan het wijnarrangement. Wij aten in La Carboná, een groot maar sfeervol restaurant in een voormalige sherrybodega http://www.lacarbona.com/


La Carbona



Op het station bleek het niet mogelijk een kaartje naar Sevilla te kopen. Alle zitplaatsen waren volgeboekt en dan heb je gewoon pech. Als dat in Nederland zo werkte, zouden alle snelwegen de hele dag vaststaan. Gelukkig ging er een half uur later een bus en waren we redelijk op tijd in Sevilla om daar het weekend door te brengen. Volgens de site was ons hotel midden in het centrum. Maar dat het minder dan 200 m van de kathedraal en het Alcazar lag, had ik niet verwacht.

Sevilla is prachtig, warm en ondanks de tijd van het jaar boordevol toeristen waaronder heel veel Nederlanders. Van de crisis is nog minder te merken dan in Jerez. Als je op een normale (Spaanse) tijd wilt eten moet je echt reserveren.

In, ja in de kathedraal was een protest van werkloze leraren en op straat zaten ‘normale’ jonge mannen en vrouwen te bedelen, dat heb ik andere jaren nooit gezien. Op de Avenida de la Constitución verkochten twee oude mannetjes asbakken voor een bord met de tekst ‘help ons om een villa in Malaga en een Ferrari te kopen’.

Az-Zait

Giralda

In Az-Zait http://www.az-zaitrestaurantes.com/ het menú de degustación gegeten met onder andere 4 prachtige voorgerechten. De wijn werd voor het proeven door een apparaat geschonken om hem lucht te geven. De rest van de fles werd direct in het glas geschonken. Die zou tijdens het diner nog voldoende lucht krijgen. Leuk om het verschil te proeven. Als afsluiting een glas Arivanas, een elegante dessertwijn uit Malaga.



Casa Pilatos



Als je ‘s nachts door het centrum naar het hotel terugloopt hoor je de krekels tsjirpen, alsof je kilometers van de bewoonde wereld zit. Alcazar, Giralda en de kathedraal zijn superdruk maar wel de moeite waard. Casa Pilatos, Hospital de los Venerables en Plaza de España zijn rustiger en intiemer. Bij vertrek uit Sevilla gaf de thermometer 38ºC. aan, Bij aankomst in Weeze was het 25ºC kouder.

kijk ook op http://flordelvino-sherry.nl/

Bericht uit Lissabon V

Zondag na terugkeer uit Alentejo mijn spreekbeurt voor de volgende dag voorbereid. Het moest bij voorkeur een onderwerp uit eigen land zijn: ‘Patinar’ (schaatsen) natuurlijk. Iedereen luisterde aandachtig, maar ik geloof niet dat ik duidelijk heb kunnen maken wat de lol is van 9 uur buffelen in de kou op een bergmeer in Oostenrijk. Dinsdag was de dag van het examen.

Museu Carris

De luistertoets viel mee maar de werkwoorden en voorzetsels waren lastig. ’s Middags naar Museu Carris (het GVB van Lissabon). Mooie collectie oud materieel. Het leukste was dat je met een antieke tram van de ingang van het museum naar de remise wordt gereden. 

Conserveira de Lisboa

Café Nicola

Daarna bij de Conserveira de Lisboa, een prachtige winkel met alleen (vis)conserven, sardientjes, bacalhau, inktvis en nog veel meer gekocht. Woensdag de motor teruggereden naar Freixeira. Weer in de regen en met de bus terug. Een topdag voor parapluverkopers. Bij de uitgang van het metrostation gingen ze als warme broodjes. Donderdag in de zon ontbeten bij schijverscafé Nicola. Vervolgens te voet naar het kasteel en voor het laatst genoten van het uitzicht op deze bijzondere stad. Voor ik naar het vliegveld ging nog een sandes de leitão (broodje speenvarken) gegeten bij mij om de hoek. Een tip van de taxichauffer van de dag van aankomst, alweer een maand geleden.

Groeten uit Mijdrecht,

Loek

Bericht uit Lissabon IV

Kapper in Alfama

Maandag na college had ik een afspraak bij het reclamebureau op de Avenida 24 de Julho om materialen te regelen voor een evenement in Enschede. Maar drie minuten rijden van huis, wat is het toch lekker om in het centrum te wonen. Daarna voor het eerst met de motor Alfama in. Veel straten daar zijn alleen toegankelijk voor bewoners (en natuurlijk voor motorrijders :-)). Eerst naar de kapper geweest en vervolgens doorgereden tot de ingang van het kasteel. Te voet een zware klim, met de motor een makkie.

Ik ben hier nu al bijna een maand maar elke morgen als ik de eerste motorrijder tegenkom, meestal op de Avenida de Liberdade, heb ik nog steeds de neiging om te groeten. 

De Portugezen zijn erg vriendelijk, maar collega-motorrijders groeten is not done.

lonely bike

De afgelopen week stond de motor vaak alleen, vooral ’s nachts. Ik heb een kettingslot dat net door het voorwiel en het frame past. Als ik van de universiteit kom zet ik ‘m alleen op stuurslot. ’s Avonds als de uitlaat is afgekoeld doe ik de ketting erom zodat ik mijn handen niet brand aan de uitlaat die na een stadsritje bijna roodgloeiend is. Dinsdagavond was ik het vergeten, maar de volgende dag stond ie er gelukkig nog. Het valt dus nogal mee met de diefstal van (dit soort) motoren.

routeplanner

Ponte Vasco da Gama

ontbijt in Alentejo

Vrijdagochtend naar Alentejo vertrokken. In Lissabon volgetankt en via de Ponte Vasco da Gama de Taag overgestoken.

Daarna alleen secundaire wegen en dirt roads genomen. Een rit van bijna vier uur inclusief ontbijt en veel stops om de kaart te bekijken. De meeste wegen hebben wegnummers die op betonnen paaltjes zijn aangegeven, ongeveer zoals in Frankrijk. Door weer en wind is alle verf verdwenen. Zelf als je stopt is de informatie totaal onleesbaar. Uiteindelijk de wegen gekozen op basis van de stand van de zon, gelukkig was het onbewolkt. Het was onderweg relatief koel, eigenlijk veel aangenamer dan verwacht en boven de 60 km/u prima uit te houden.

op weg naar Alter

’s Zomers valt er vrijwel geen neerslag in Alentejo. In de winter valt er heel wat en omdat het een heuvelachtig gebied is, vormen zich meertjes die in de loop van de zomer vaak opdrogen. Een enkele keer kom je onderweg een beekje tegen, bijna als een oase in de woestijn.

Syrah bijna rijp

Na aankomst in Alter geluncht en daarna naar de winery waar de laatste witte druiven werden binnengebracht. De blauwe zullen snel volgen.

casa familiar

uitzicht Alter Pedroso

In het dagelijks leven merk je hier weinig van de crises. Het jaarlijkse festival in Crato is er wel degelijk door getroffen. Vorig jaar was de main act nog UB40. Dit jaar moesten we het doen met Gabriel o Pensador een Braziliaanse rapper. Het hele weekend gelogeerd in het monumentale huis van de familie en zondag na wat sight-seeing terug naar Lissabon. Een warme dag en onder de 80 km/u niet echt lekker.

tussen de kurkeiken door terug naar Lissabon

Op 14 liter ruim 400 km gereden en nog steeds niet op reserve. Het doet de motor duidelijk goed om dagelijks te lopen. Jammer dat het er in Nederland zo weinig van komt.

Groeten uit Lissabon,

Loek

Bericht uit Lissabon III

Basilica da Estrela

Maandag was het Maria ten Hemelopneming, dus de universiteit was gesloten. Een mooie dag om met tram 28 van Martim Moniz naar het cemitério de Prazeres te gaan. Dat hadden meer mensen bedacht. Nadat we bijna een uur in de rij hadden gestaan meldde de bestuurder dat we maar tot Graça mee konden omdat het centrum grotendeels was afgezet in verband met de (wieler)Ronde van Portugal. Van Graça tot Largo de Camões gelopen en geen fiets gezien…. In de buurt Estrela, een wijk met een mooi klein parkje en een enorme kerk geluncht. 

Convento de Carmo

Daarna terug naar het centrum en het Convento do Carmo bezocht. Een kerk die tijdens de aardbeving van 1755 behoorlijk is beschadigd en nooit is hersteld. Een Oase van rust in het centrum.

Deze week was het eindelijk een soort wijnweek. Donderdag na de toets over de stof van de 1^e twee weken een excursie naar José Maria da Fonseca. Aardige rondleiding, afgesloten met een glas Moscatel de Setúbal. Daarna kon je nog andere wijnen proeven, maar na de Moscatel leek me dat geen goed idee.

trein naar Porto

De hele klas moest de toets donderdag doen omdat ik op vrijdag, de oorspronkelijke toetsdatum naar de Douro ging. Vrijdag om 5.45 opgestaan om de eerste Metro te halen. Om 6.20 stond er al een rij voor het nog afgesloten Metrostation. Om 7.09 de trein gepakt die je in 2,5 u comfortabel en volgens de dienstregeling naar Porto brengt.

lunch in Douro

Met de auto opgehaald voor een top lunch en proeverij in een mooie Quinta in de Douro. 

Daarna met de auto naar Porto, een vermoeiende reis. Via via een kamer geregeld in http://www.the-yeatman-hotel.com/ en omdat er werkzaamheden waren een upgrade naar een suite gekregen. 

Wel een beetje groot voor 1 persoon. Het is allemaal erg nieuw, maar het uitzicht op Porto is fantastisch.

uitzicht op Porto vanuit The Yeatman

Zaterdag ontbeten in café Majestic, het mooiste café van Porto. 

Cafe Majestic

De hele dag door de stad gelopen, de goedkoopste lunch ooit in een kelder in een achteraf straatje. Hoe goedkoop je hier ook eet, slecht is het nooit. Dat kun je van de wijn helaas niet zeggen. De wijn is vaak inbegrepen in het menu en soms is er niets anders dan de huiswijn, waar je bij verantwoord gebruik niet vrolijk van wordt.

Ik weet niet hoe vaak ik al in Porto ben geweest, maar nu heb ik eindelijk het Museu do Vinho do Porto bezocht. Aardig, maar niet echt een must-see. Het port museum in Régua is interessanter en als je hier voor de 1^e keer komt moet je zeker 1 of meer Porthuizen bezoeken. ’s Avonds met de trein terug naar Lissabon. De 1^e alcoholvrije dag deze maand, op die manier de lunch van vrijdag enigszins gecompenseerd.

Museu de Marinha

Vandaag weer een Museumdag. Met de tram naar Belém, Museu de Marinha en Museu de Arqueologia. Na de lunch terug naar de stad, de evalador de Bica genomen en alsnog het ritje met de 28 gemaakt.

Groeten uit Lissabon,

Loek Kampinga

bericht uit Lissabon II

tram 28

Zondagavond heb ik buiten de deur gegeten in Alfama. Een simpel menu: een prima soepje vooraf, gegrilde paling, fruit, wijn en koffie samen € 8… Daarna met tram 28 door de stad gereden. Dit moet je echt doen als je hier bent. De tram slingert zich door straatjes waar een beetje claustrofoob niet eens durft te lopen. Op de terugweg had ik een superbijdehante trambestuurster die in alle talen op alles commentaar gaf. Dat verwacht je eerder in Amsterdam dan in Lissabon.

auto op de rails

Regelmatig loopt de tram vast op geparkeerde auto’s. Na kortere of langere tijd bellen, komt de eigenaresse (sorry, het zijn altijd vrouwen en meestal niet de lelijkste) aanlopen en verontschuldigt ze zich op charmante wijze. Niemand die scheldt of boos wordt en de tram vervolgt zijn weg. Het vermogen om te wachten is echt een van de kernkwaliteiten van de Portugezen. Toen ik thuis kwam werd het nog mooier. Er stond een auto op de rails dus de tram kon er niet door. Vanaf het balkon kon ik het aantal trams zien groeien. 
Na verloop van tijd verscheen er een sleepautootje waardoor de auto’s er ook niet meer langs konden. Toen er 4 trams en tientallen auto’s stonden, kwam de eigenaresse eindelijk haar auto opzij zetten, vlak voor hij zou worden weggesleept. Alles bij elkaar heeft het bijna een uur geduurd.

Maandagavond was er weer fado op de Patio de Galé. We hadden de populariteit van Ana Moura niet goed ingeschat. Een half uur voor aanvang was de patio al helemaal vol en moesten we het concert volgen op een videowall op Praça do Comércio, jammer. Woensdagavond weer een fadoconcert: Maria Ana Bobone. Een minder grote naam, dus plek op de patio, maar wel een veelzijdige en indrukwekkende artiest die niet allen zingt maar ook gitaar en piano speelt.

Museu teatro Romano

Museu teatro Romano

Donderdag opnieuw een museumnacht. Dit keer in de in de buurt gebleven en alles te voet gedaan. Omdat voor de nucleo arqueologico om de hoek bij mijn huis een te lange rij stond gingen we naar Museo de Teatro Romano. Lastig te vinden in het donker maar daarom waren we wel de enige bezoekers, een bijzondere ervaring, Vanuit het museum kon je de weerspiegeling van de bijna volle maan in de Taag zien. Vrijdagavond in Alfama gegeten bij Fonte das 7 Bicas, daarna fado op het Largo de São Rafael, kleinschalig en authentiek. 

mercado dos ladroes

espectaculo Muare

Zaterdagochtend naar de vlooienmarkt: Mercado dos ladroes (letterlijk: dievenmarkt), ’s middags naar het strand van Cascais en ‘s avonds de slotact van het Festival dos Oceanos: Estpectáculo Muaré, een voorstelling van muziek en een soort zwevend ballet. De dansers hingen aan een enorme hijskraan boven Praça do Comércio. Daarna ter afsluiting vuurwerk en volle maan boven de Taag.

Palacio de Queluz

Zondag met de trein naar het Palácio de Queluz geweest, het zomerpaleis van D. Pedro III. Een soort klein Versailles dat inmiddels is opgeslokt door voorsteden van Lissabon. ’s Middags naar Museu Calouste Gulbenkian.

Een enkele keer heb ik het idee dat ik vooral bezig ben om mijn Spaans te verslechteren ipv mijn Portugees te verbeteren. Het blijft lastig deze talen uit elkaar te houden, maar meestal gaat het op de universiteit wel goed. De helft van de klas zijn Timorezen. Aanvankelijk snapte ik niet waarom ze Portugees leren, het is immers de nationale taal. Tijdens de Indonesische bezetting van 1976-2002 was het Indonesisch echter de verplichte taal o.a. op school. De generatie die in periode op school zat heeft een achterstand die ze nu willen inhalen. Gek genoeg betalen ze niet voor de cursus. Als ik het goed begrepen heb, wordt alles door de Portugese staat betaald. De meesten blijven dan ook 3 maanden.

Het motorrijden is elke dag een kick. Als het rijdt kun je probleemloos met de auto’s meekomen en als het stilstaat, kun je er lekker tussendoor. Als de zon schijnt is het stilstaan voor een stoplicht geen pretje met de hitte van de zon op mijn zwarte jack. In de stad kan de motor zijn warmte niet goed kwijt. Het is dan net of je een vuurkorf tussen je knieën hebt, maar ik klaag niet ;-). Soms voel ik me met mijn jack, laarzen en handschoenen net zo’n paranoia Amerikaan die met een helm op de fiets zit. Alle andere motorrijders dragen alleen een T-shirt, sandalen en een helm natuurlijk.

Groeten uit Lissabon,

Loek Kampinga